O alcalde do Pp de Santiago convértese no protagonista do primeiro concerto do Festival Feitoaman

Cópiovos o contido do bloge http://www.sinpausamgz.com/?p=1682 no se que se fai referencia a actuación directa do alcalde na celebración dun concerto. Dende logo non foi un traballo nada artístico o seu e choca directamente co traballo da asociación cultural.

O novo escenario que presenta o goberno popular impide, directa e indirectamente, que os promotores privados ou incluso a través da xestión pública poidan sequera plantexarse organizar eventos de índole cultural, pois a maior parte das veces a única contraprestación a podían obter a través do consumido en barra, ou resultaba fundamental para poder equilibrar a balanza de gastos e ingresos nun evento de certas dimensións.

É polo tanto unha nova problemática a que, a un mes xustiño do inicio do seu goberno, volve a plantexar aos hosteleiros (directamente) e á cidade de Compostela de forma xeral ao limitar máis se cabe as posibilidades de ofrecer unha oferta cultural diversa e coa intervención dos cidadáns e os pequenos empresarios santiagueses. Un novo despropósito que se pode sumar á policía montada do rural, aos parques cubertos (que en si é boa idea, pero pertence ao PSdeG de Santiago e foi dúramente atacada xusto antes da campaña electoral) ou á recente defensa xunto a Ánxel Currás do Metro Lixeiro como sistema de unión con Lavacolla ou Bertamiráns (Que tamén era o formato defendido polo PSdeG, fronte á imposible unión directa da cidade co Aeroporto mediante AVE que defendía o PePé). Como vedes, poucas ideas propias, e as que teñen, son malas.

Co goberno do Partido Popular de 2011 comeza a Longa Noite de Pedra Compostelana.

"

O alcalde de Santiago de Compostela convírtese no protagonista da 1º xornada de Feito a Man´2011

PUBLICADO POR CARLOS AGOSTO - 4 - 2011

Comenzou onte, na capital de Galicia, unha nova edición do Festival Feito a Man. Este evento leva celebrándose dende fai nove anos na cidade compostelana gracias a labor da Asociación Cultural Cidade Vella que mostra cada ano as inquedanzas dos composteláns no campo da música (rock, pop, alternativa, jazz) e do teatro.

No programa da primeira xornada, estaban anunciadas as actuacións da banda compostelana Matto Grosso, os arxentinos Super Ratones e unha sesión de DJ a cargo de Andrés Villasenín.

Pero lamentablemente, o único protagonista da noite foi o novo rexidor da cidade, o excelentísimo Xerardo Conde Roa, que decidiu unha hora antes do comenzo, mandar uns pobres axentes da Policia Local a prohibir a Asociación Cultural vender alcohol nas barras do recinto despois de nove anos de non ter ningún problema o restrición con ese tema.

O rexidor, escudase no cumplimento da ley, en canto a que non se pode vender alcohol na rua. Pero olvidase que esto é un festival organizado por una asociación cultural da cidade, composta por empresarios da cidade, que dinamizan a poca oferta cultural que ofrece Santiago de Compostela como capital dun país grazas a actividades como o Feito a Man.
Era triste moi triste o ambiente vivido onte na Praza de Cervantes, sitio emblemático como fonte de cultura, e cuns axentes de policia que sentian vergoña da orden dada polo novo goberno municipal.

Os integrantes da asociación subiron tra-la actuación dos Matto Grosso a comunicar o numeroso publico (que non entendía nada) o motivo de que non se servise nada nas barras e de que houbera municipales por toda-la praza informando/intimidando sobor o posible delito a cometer si se consumía fora das terrazas. Por respeito ós músicos, desenvolveuse o programa da primeira xornada de igual maneira. A día de hoxe, A.C. Cidade Vella está negociando una salida para no ter que suspender o festival, xa que gracias as barras financiase os gastos que xenera un festival tan arraigado na cidade"

Co

Liberados ou Adicados

E digo eu que iso de reducir o número de delegados sindicais con dedicación exclusiva ule un pouco a "quitar vixilantes".

O que a sociedade necesita realmente é que éstos cumplan efusiva e minuciosamente a súa labor; Defender os dereitos dos traballadores. Por iso, se certas fallas no desempeño da súa laboura son xa parte do suspicaz acervo cultural deste país, o lóxico pensando coma integrante desta base social é que se busque o seu óptimo funcionamento.

As principais reclamacións que bulen no imaxinario colectivo dos cidadáns son duas:

1.- Non son efectivos pois son unha engranaxe da patronal.

2.- Apovéitanse de tódolos vericuetos dos convenios, traballan para si mesmos e non dan pancada.

A segunda explica a primeira.

Unha forma de garantir que os liberados adiquen o seu esforzo pleo ao desempeño da sua encomiable labor é que sexan os seus defendidos directos, a cuota de traballadores que teñen asignados, os que auditen os resultados destes seus representantes e valoren si necesitan de máis ou menos tempo para conseguir o funcionamento óptimo do seu servizo á comunidade.

Desta forma reenfócase o traballo dos nosos "coidadores laborais" e aseguramos que as condicións nas que desenrolan a sua tarefa son revisadas operativamente.
Porque, Deus me libre!, que se fará nas empresas si se reduce o número e persoas que velan polos nosos dereitos?

- Ofertárán os empresarios de motu propio os cursos de formación que xa non dan?
- Farán as revisións médicas que se firman sin ser realizadas a día de hoxe?
- Acotarán voluntariamente as xornadas laboráis ao pactado contractualmente?
- Valorarán os dereitos dos traballadores antes do seu interés lucrativo?.

A experiencia dime que non.

Evitemos o Social Media de Provincias

Cópiovos aqui este interesante artigo de Juan Boronat, experto en márketing e comunicación; O social media é como a internacionalización.. Haina lixeira e só usando o teléfono... e tamén existen as misións comerciais, os contactos permanentes e as sedes no extranxeiro... Nos se está a aproveitar todo o potencial das redes.

• 
  
• Director Creativo at Jazz Group Comunicación
• Asesor de Comunicación. Presidencia del Gobierno at Gobierno de La Rioja
• Ejecutivo de cuentas at Nueva Imagen Publicidad

"Ya se que no es muy habitual, pero hoy voy a escribir unareflexión personal en torno al peculiar mundo de la Comunicación 2.0 y de lo que yo denomino los "Social Media de provincias".

Y para ilustrarla, nada mejor que esta inteligente campaña gráfica de la marca de motocicletas Vespa, creada por la agencia DM9JaymeSyfu de Manila (Filipinas).

Sí, ya se que lo de "Social Media de provincias" es una afirmación bastante absurda, porque las redes sociales son una herramienta global, en la que la posibilidad de contactar más allá de nuestro horizonte habitual es precisamente uno de sus principales atractivos.

Pero ocurre que la "visión analógica", que todavía impera en gran parte de nuestra sociedad, está desarrollando un modelo de usuario social excesivamente geolocalizado, en el que se acotan los límites de la interacción a un entorno exclusivamente cercano.

Tanto personas, como empresas e instituciones, se están lanzando al mundo de las Redes Sociales aplicando un modelo de comunicación "analógico" en la red, que literalmente "clona" su propia realidad y la traslada al mundo digital. Y esto, que en principio puede ser entendible -dado que lo más fácil para empezar en este entorno es contactar con los amigos y conocidos-, no es el mejor camino para aprovechar las enormes posibilidades que ofrece la comunicación 2.0.

Las Redes Sociales son una fuente inagotable de contactos, de información de talento, de debate y opinión, de diversión y, por supuesto, de negocio a escala global. Pero si nos encerramos en nuestra propia realidad analógica, dificilmente seremos capaces de "crecer" y "ampliar" nuestros horizontes y de aprovechar las enormes posibilidades que ofrece una "visión abierta de la nueva realidad".

Si los políticos y sus partidos sólo utilizan las redes para captar votantes locales o para agrupar a sus seguidores más fieles, estarán perdiendo una oportunidad única para abrirse al "diálogo y al debate" y "enriquecerse" de opiniones, "ideas" y "experiencias" de ciudadanos de otros lugares y de otras ideologías.

Si las empresas sólo pretenden "abrirse" a los mercados en los que ya se desarrollan fuera de la red, perderán la oportunidad de buscar, aprender y descubrir nuevos nichos de negocio.

Si las instituciones sólo se centran en "promocionarse" ante un público local, no aprovecharán los inputs intelectuales externos que les ofrezcen nuevas perspectivas de gestión o colaboración... Y así , sucesivamente.

Es importante que, aquellos que ahora tratan de incorporarse al nuevo modelo de diálogo global, asuman la necesidad de ampliar sus miras, dejando a un lado los "miedos" y centrándose en rentabilizar (y no sólo económicamente) su inmersión en los medios sociales.

Hoy, vivir el cambio significa integrarse en una sociedad de la comunicación abierta y dinámica, y eso exige asumir un cambio de paradigma en las fórmulas de relación.

Mirarnos de forma permanente el ombligo, a lo único que nos conduce es a quedarnos aislados del futuro, a construir un muro que nos aisle en nuestra propia frontera y nos impida ver más allá de nuestras propias narices.

Comunicarse hoy, es una oportunidad para descubrir y admirar un paisaje inagotable de conocimientos, experiencias, conversaciones y relaciones, que nos permiten crecer tanto a nivel personal, político, económico e intelectual... Y para conseguirlo sólo hace falta "querer verlo".

Premede eiquí si queredes ver o artigo no seu contexto orixinal

Potenciación Vs Discriminación Positiva.

“O idioma e un fín en si mesmo”... é unha frase á que non fun quen de atoparlle todo o sentido ata hai pouco.

Dende unha perspectiva de marketing resulta unha frase moi impactante, pero resulta que desgraciadamente hai quen asume esta frase como obxetivo vital, sin decatarse que dese xeito poida resultar contraproducente e atacar ó fin que quere defender.

Estamos a ver a división que está a provocar esta idea na maioría dos países onde conviven mais dunha lingua (non somos orixinais nin os únicos en esta cuestión)

Hai xente, por desgracia, que pensa que nunha terra só debe haber un idioma. Aqueles que sinten que o seu idioma e unha barreira que os separa e diferencia dos que non o falan supoño que nun ansia infantil por diferenciarse dos demaís e pertencer a un grupo determinado.

Algúns coma min pensamos que o idioma sobre todo ten un fin último que é o da COMUNICACIÓN entre persoas. Tamén é un vínculo marabilloso co que sentirnos parte dun colectivo, país, terra, nación, una parte intrínseca de cada ún que te xunta cunha multitude de persoas simplemente por coñecelo, é ademáis un ben cultural que temos que protexer porque tamén ten vida propia e temos a obriga de coidalo e facer que perviva o maior tempo posible asuminto asimesmo que como todo ser vivo nace crece reprodúcese e ó final inevitablemente morre, pero que si poden ser mil anos que non sexan novecentos noventa e nove os que viva.

Na teima da protección e promoción do idioma xurde a idea de DISCRIMINACIÓN POSITIVA. Falar de discriminación positiva e como falar de subir arriba ou baixar a baixo.

A discriminación na súa propia natureza é sempre beneficiosa (positivo) para úns e negativa para outros.

Si o que queremos é potenciar un determinado obxetivo haberá que tomar medidas de apoio e axuda, medidas favorecedoras do fin que se quere obter, pero sin discriminar a ninguén nin positiva nin negativamente.

Deste xeito penso que o grado crecente de tensión social que se está dando por causa de estas mal entendidas medidas de discriminación positiva co eido de potenciar un ben cultural en perigo non se terían dado, xa que veñen dadas precisamente por unha situación de discriminación.

Cada día milleiros de nós atopámonos con xente que falan galego ou castelán e según cadre no contexto falamos alternativamente nun idioma ou noutro.

Si temos en conta que na nosa comunidade esta é a realidade social mais extendida, ¿porqué insistimos en querer inventar a roda cuadrada?

¿Porqué intentar facer experimentos si estamos a ver a solución de xeito espontáneo todolos días na nosa sociedade?.

¿É tan difícil pensar que esto poida ser o exemplo a levar ás aulas?

Entendo que se POTENCIE a utilización do galego por ser unha lingua que o necesita, pero o xeito ten que ser a través do ESTÍMULO POSITIVO e non a través de sistemas discriminativos que ó fin resultan contraproducentes.

Por poñer uns exemplos

O alumno que fai o exame en galego, que teña un punto engadido no seu exame.

O exame de oposición que se faga en galego, que exima da proba de galego.

O cine que se proxecte en galego, que teña a entrada mais barata.

O libro de texto en galego, que sexa gratuíto.etc. etc.

Este tipo de medidas sí entendo que sería potenciación positiva porque non atentan contra a liberdade de ninguén nin menoscaba os seus dereitos, simplemente premian un obxetivo a cubrir pero sin obrigar a ninguén salvo na OBRIGA que temos todos de COÑECER os dous idiomas nos que nos criamos todos os galegos e as galegas e por suposto o DEREITO A UTILIZAR calqueira deles, ou os dous.

A potenciación mediante recompensas do tipo que sexan sempre será mais efectiva que as imposicións de calqueira tipo inda que vaian disfrazadas co nome de “discriminación positiva”

Busquemos o estímulo positivo e deixémonos de discriminacións, mais propias de siglos pasados, que xa estamos nun novo milenio

O PP, o Partido que Parte a Galicia en Pedazos

Nos 10 meses escasos da volta dos conservadores ó timón de Galicia, tivemos que ver coma se facían coa nave cunha campaña baseada no enfado e os slogans manipuladores (Audis de Touriño e foto de dous anos antes de Quintana en iate); Apareceron con forza coas premisas dunha plataforma, Galicia Bilingüe, que ahora se sabe que está orientada polas FAES de Aznar e creada por xente con experiencia en campañas anti-linguas autonómicas do Pais Vasco.

É dicir, que antes de gañar as eleccións, a súa estratexia baseábase en enfrontar ós galegos a uns con outros, e asi, a río revuelto... Ganancia de PPescadores.

En canto comezaron a tomar decisións sobre os aspectos que rexen a vida dos galegos, a cousa non cambiou moito; Fixeron crecer a fenda das desigualdades sociáis; O xóvenes pais e nais pasan a ter un GASTO FIXO ANUAL DE 200€ EN LIBROS que co goberno do PSdeG non tiñan porqué facer. Iso na vida escolar da familia supón disminuír en máis de 1200€ euros o patrimonio familiar por cada neno.

Tamén lle meteron a man ós comedores escolares; "¿Que era iso de pagar despois de comer? Paga por anticipado a cuota íntegra, e espérate uns meses para que te devolvamos o que non consumiches!"

Total, que se volve a separar entre os galegos con menos recursos, e necesitan coidar da súa economía, e os máis acomodados, que non soen necesitar destes servicios.

Co borrador do decreto do galego, volven a dividir Galicia, xa non en dous!, senón en tres.

Un borrador que di que o galego pasará dunha presencia do 50%, paritaria, equitativa, respetuosa, a un 33%(¿danlle igual peso a un idioma extranxeiro que a dúas linguas oficiais do Estado?). Eso sin meternos en que un borrador que se auto-anula asi mesmo na disposición adicional primeira dicindo que "non se aplicará mentras non haxa presuposto"... Volve a ser unha lei vacía, sin intención de que se aplique. So é para dividir ós galegos.

A última estrataxema dos PPoliticos do PP consiste en afundir ó Xacobeo, e con isto, ó goberno socialista do Santiago de Compostela (o igual que fixeron en Vigo, colocando a Corina Porro en Portos de Galicia, para ir desgastando a imaxe de Abel Caballero ate que consiga arrapiñar o posto que perdeu nas últimas eleccións locáis de Vigo).

Con Santiago de Compostela, o goberno da xunta de Galicia encarnízase especialmente, porque unha cidade moderna, Capital de Galicia, e cun goberno socialista... non lles interesa demasiado. Hai que derribar ese bastión!

Nas últimas semanas vimos como para o Ano Santo Compostelano repartían contratas nos aeroportos, sendo o de Santiago o que menos axuda recibe, e sendo a maior parte das liñas novas que comunican con Compostela adxudicadas a Vueling (Na que está Piqué do PP)

Tamén existen axudas, actualmente, para a organizacións de congresos, tendo maior posibilidade que chas concedan sempre que sexa fora de Santiago.

Neste intre asistimos ós Spots e campañas do Xacobeo, nas que curiosamente tampouco se menciona a Compostela, cousa ben curiosa posto que ésta festividade está orquestada ó redor da cidade, unha das 5 cidades santas recoñecidas polo vaticano.

Santiago de Compostela é o hipotálamo de Europa; O eixo vertebrador ó redor do que foi crecendo europa a través das peregrinacións durante centos, miles de anos!

Agora, os Compostelanos teñen que defenderse deste tratamento dispensado pola Xunta do señor Feijó009, co que os Populares volven a intentar unha estratexia de ruptura, de división, de polarización, de debilitamento.

Enfrentar a Santiago de Compostela con outras cidades, desgastar a entidade dunha cidade cosmopilita e internacional, que convive coas manifestacións dos sectores descontentos coa xestión do PepedeGe, que historicamente abrazou a persoas chegadas de todo o mundo, que como capital da nación galega debería poder dispor dunhas infraestructuras suficientes para poder xestionar administrativamente a nosa relación co resto do mundo...

Parece ser, que coma Feijoo9 non ten capacidade de xestión suficiente, non ten carisma nin peso político ningún, non crea senón destrúe, como estratexia para poder manipular ó seu gusto os restos dunha Galicia feble.

non queremos que iso suceda!, e por iso animamos a toda a sociedade a que participe dos movementos asociativos e que defenda activamente os seus dereitos como pode facer na manifestación e folga do día 21 en Santiago de Compostela

Dividir e desgastar a un pobo non pode traer nada bo para nós, mellor pensemos en termos de progreso social!!

O Ciclo de vida dos Productos

En toda organización de factores, empresa ou conxunto de persoas que traballan en prol dun obxetivo máis ou menos consensuado, os resultados van a marcar o devenir do proxecto. Neste período de crise, co escenario psico-social que nos plantexa, son se cabe máis importantes porque é un período de amenazas e oportunidades.

As amenazas sempre tiveron unha preeminencia no subsconsciente conservador, de supervivencia, e poden chegar a condenar un futuro de crecemento a través de decisións a corto plazo que tratan de controla escenarios adversos.

Segundo a teoría do ciclo de vida dos productos, estes poden estar na etapa de INTRODUCCIÓN (no mercado), cando hai un producto novo no que se debe facer unha forte inversión porque se cree no seu potencial. Un producto nesta fase chamaríaselle UN INTERROGANTE.
Na etapa de CRECEMENTO, cando as ventas e resultados confirman que o poducto é ventaxoso mediante a amortización do invertido; Un producto nesta fase sería moi probablemente unha ESTRELA.

Na etapa da MADUREZ, cando o producto con pouca inversión en mantemento sigue producindo rendementos suficientes como para mantelo chamaselle unha VACA (moi galego non eh?);

E a etapa de DECLIVE, cando o producto non é rentable e se decide substituír por outros que aporten neta e positivamente ó balance da empresa. Tristemente ós productos que se sitúan nesta etapa de producción chamanselle CANS.

Ningunha empresa vive dun só producto, porque todos eles, sexan da natureza que sexan, pasan por este ciclo de vida.

É por iso que para ser sostible, todo proxecto debe localizar e potenciar ás súas ESTRELAS de entre os INTERROGANTES, e non confiar nas VACAS todo o funcionamento do proxecto, porque si cando estas pasen a convertirse en CANS, non temos estrelas ás que seguir...

Non necesito rematar la frase non si?

Por eso creo na necesidade da participación, e aportar o pouco que cada un poida para facer proxectos sostibles e ilusionantes, proxectos novos que sexan capaces de renovar con pulos de estrela ás vacas vellas e secas que xa non dan máis leite. Porque a can fraco todo son pulgas.

Queremos participar!!!

Aprender da experiencia

Gustaríame proporvos organizar unha serie de charlas no contexto da participación da militancia na que os ponentes fosen militantes "xa non tan en activo" que tiveran certa relevancia dentro da vida política, publica ou de xestión.

O outro día na sede estiven falando cun exconcellal da estapa Estevez e me resultou gratificante.

A realidade é que desperdiciar esta forma de aprendizaxe e integración do novo e o vello non sería coherente con esta transición que se pretende, á vez que complementaría a "benvida" ós novos militantes. De feito pode ser unha actividade que os potenciáis ponentes poden agradecer, ó cumplir unha función útil e participativa dentro do desenrolo da vida das agrupacións.

Un saúdo compañeiros!!!,
José Ramón Sande Veiga